Everglades National Park
Vandaag sta ik vroeg op, omdat ik de hele dag wil hebben om lekker rustig aan door de Everglades te rijden en te wandelen. Als de wekker om half7 gaat, is het nog donker buiten. Binnen een half uurtje ben ik gedouched en klaar om te vertrekken. Bij de receptie vind ik niemand, dus ik check mezelf maar uit door het pasje op de balie te leggen. Zowiezo is het idee uitchecken mijns inziens achterhaald, onnodige tijdverspilling als je al betaald hebt.
De eerste stop is de Wal*Mart, want ik moet de Red Box DVD nog inleveren en dan kan ik meteen een brood halen. Bij de Wal*Mart kan je foot-long brood kopen. Deze zijn een stuk groter dan die van SubWay en er ligt ongeveer evenveel beleg op als ik normaal in mijn Nederlandse koelkast heb liggen voor een hele week. Oftewel; ik scoor mijn ontbijt, lunch (en later blijkt ook avondeten) door één brood 🙂 Bij Burger King haal ik een ice coffee om het helemaal af te maken.
Everglades – Anhinga Trail
Het begint echter wat te spetteren en vervolgens zachtjes te regenen. Het was inderdaad voorspeld en uiteraard zitten ze er vandaag niet naast. Meestal regent het in Florida kort en hevig, maar dit lijkt meer op zo’n vervelende langdurige miezerbui. Nouja, we zien wel, denk ik. De ingang van het park is op 20 km afstand en voor ik het weet heb ik $10 entree betaald en sta ik bij Royal Palms. Het regent nog steeds een beetje, maar zachtjes genoeg om niet al te nat te worden. Bij de Anhinga Trail zag ik bij mijn eerste bezoek in Florida de eerste krokodillen en in grote getalen. Dit keer echter geen enkele! Het lijkt erop dat de waterstand de boosdoender is. Het water staat redelijk hoog, waardoor de crocs een groter gebied hebben waar ze kunnen vertoeven.
Everglades – Gumbo Limbo Trail
Ik loop vervolgens de Gumbo Limbo trail, een pad door een stuk bos. Ik word alleen meteen aangevallen door vliegend gespuis. Daarom ren ik snel naar de auto en spuit ik me in met Deet want ik heb geen zin om weer helemaal lekgeprikt te worden. Het begint inmiddels ook weer bijna droog te worden eenmaal bij het einde, en de auto, aangekomen. Ik rij weer een stukje verder en stop een aantal keer langs de weg om te kijken of een stukje te lopen. Er zijn diverse korte wandelpaden aangelegd, soms over boardwalks. Het valt mij wel op dat mijn tank enigszins leeg aan het raken is, maar het lampje brand nog niet.
Op een gegeven moment gaat het lampje van de tank toch branden en besluit ik maar niet meer verder te rijden en weer terug te gaan. Het laatste tankstation ligt zo’n 10 KM buiten de ingang van het park. En al terug rijdend kom ik erachter dat ik toch een flink eind het park ingereden ben. Je verkijkt je in Amerika snel op afstanden, je rijd makkelijk een flinke afstand omdat alles ruim opgezet en groot is. Op de navigatie programmeer ik het dichtstbijzijnde tankstation in en dat is nog zo’n 55 KM rijden. Ga ik dat wel halen? Nouja iedere KM telt zullen we maar zeggen, dus airco uit en rustig rijden. Een paar KM voor het tankstation lijkt het even of de auto wat hapert, maar dat kan ook mijn bibberende voet zijn geweest 🙂 Gelukkig haal ik de finish – wat een opluchting. Dit waren de langste KM’s van m’n leven!
Bij het tankstation haal ik een lekkere White Chocolate Cappuccino en ik eet de lunch. Het brood is zo groot dat ik nog steeds een stuk over heb na ontbijt en lunch. Na even Skypen met Nederland, vertrek ik richting de weg naar huis. Ik pak de Tamiami Trail i.p.v. de Alligator Alley, zodat ik onderweg nog even kan stoppen bij een visitor center waar ik in maart nog 22 crocs telde. Ik wil natuurlijk niet naar huis gaan zonder tenminste een paar crocs gezien te hebben. Voordat ik de autoweg oprijd, stop ik nog even bij wederom een outlet center. Hier koop ik nog een belachelijk goedkope Levi’s.
Oasis Visitor Center
Eenmaal bij het Oasis Visitor Center aan de Tamiami Trail aangekomen, loop ik over de boardwalk langs het kanaal. Hier lagen vorige keer over een lengte van 200 meter zo’n 22 crocs. Dit keer was het wat minder druk, ik tel er slechts 4. Het water staat ook zichtbaar hoger nu, waardoor de meeste rotsen waar de crocs de vorige keer lagen te zonnen, nu onder water staan. Na de fotosessie rij ik weer verder richting Cape Coral.
Zo nu en dan zie je langs de weg een politieauto staan en hou je je snelheid een beetje in. Er is geen kip op de lange, rechte weg en ik rij keurig langs de volgende politiewagen. Ik rij 60 mijl per uur waar je makkelijk met 90 zou kunnen rijden. Maar eenmaal langs de politieauto gereden, zie ik hem de weg oprijden en nadert hij mij. De zwaailichten gaan aan. Ik denk nog “Dat kan niet voor mij zijn….toch?”. Maar logisch gezien kan dat niet anders dan voor mij zijn. Er is verder geen verkeer op de`weg en ik hoef ook niet aan te kant zodat hij kan passeren. Ik stop dus aan de kant van de weg en wacht tot de politie naar mij toe komt lopen. Of ik even mijn rijbewijs wil laten zien. Geen probleem hoor, wil je de verzekeringspapieren ook nog zien, of een leuk boekje over de Everglades misschien? Hij vertelt mij vervolgens dat ik wel 65 reed een stukje terug en dat je daar maar 45 mag. Ik vraag mij op dat moment af hoe hij dat wist, er moet dan een radar hebben gestaan die ik niet gezien heb. En ik hoor “normally this would cost you $275”. Dat “normally” bevalt mij wel, hij wil het bij een waarschuwing laten en ik zeg braaf dat ik beter op mijn snelheid zal letten. Met 60 MpH vertrek ik weer verder.
Thuis aangekomen haal ik nog een DVD op, vanavond kijk ik naar The Killer Inside Me. Ik besluit dat dit de laatste lange rit is geweest, de komende drie dagen ga ik relaxen, van het weer genieten en niet teveel onderweg zijn.